Memoriam

Gegevens: Laatst bijgewerkt op woensdag 02 april 2014 10:10

TER NAGEDACHTENIS AAN OMA.

Jaren geleden werkte ik nog samen met mijn oud collega Lia Hoorn, die inmiddels is geemigreerd naar Canada. Lia had op televisie gezien over vier bouviers die zwaar verwaarloosd waren, Oma en haar drie zonen. De honden moesten in een schuur leven waar ze alleen water en brood kregen van hun eigenaar. Oma was duidelijk een fokteef, werd nooit geborsteld en getrimd, laat staan dat zij eens lekker naar buiten mocht. Zij droeg 35 kilo vacht met zich mee waar van alles in te vinden was, prikkeldraad, ontlasting enz. Gelukkig is dit drama ontdekt en zijn de honden in beslag genomen door de Landelijke Inspectie Dienst en naar het asiel De Hazeberg te Amerongen gebracht.

De honden waren gelukkig in goede handen, want dat is echt een asiel wat een pluim verdient. De honden werden getrimd en kregen de zorg die ze nodig hadden en uiteindelijk waren ze klaar voor adoptie, vandaar ook dat er aandacht werd besteed op de televisie. Mijn collega kwam met dit verhaal en ikzelf heb mij toen ingezet om contact te leggen met het asiel waar de honden verbleven. Een van de reuen had inmiddels een baas, Clenn zijn broer en Omaatje nog niet. Na goed wikken en wegen zijn wij, Lia, haar man, twee dochters en ik gaan kijken in Amerongen. Bij binnenkomst zag je de twee loverboys al staan, Omaatje zat ergens anders. Bij de hokken gekomen bleek een van de reuen niet geschikt in verband met de toen nog erge jonge kinderen van Lia, maar Glenn dat bleek best wel een geschikte hond. Met Hylke, de beheerder van het asiel hebben wij afgesproken na eerst kennisgemaakt te hebben en te hebben uitgelegd hoe het zo gekomen is dat de hele familie uit Den Haag de reis naar Amerongen heeft gemaakt, om met Oma en Glenn een stukje te mogen wandelen om te kijken hoe het gaat met de kinderen. Wij met honden en al de bossen in.

Na verloop van tijd kwam de hele familie weer bij het asiel aan en werd er verder gesproken omtrent de honden. Lia wilde zowiezo nog bedenktijd ook in verband met de eventuele emigratie van Glenn. Ikzelf zag die arme oude Oma zo staan en Hylke zei dat hij haar eerst weer naar haar hok zou brengen. Toen brak bij mij mijn hart, die oude dibbes zo staande in dat hok, en gaf Hylke te kennen, aangezien ik aardig wat ervaring met bouviers had, en thuis er nog een aantal had zitten met allemaal een achtergrond, of ik Oma niet mocht adopteren. Op de een of andere manier hadden ze hier gewoonweg op gerekend, want in de tijd dat wij met de honden aan het wandelen waren had Hylke de regionale pers uitgenodigd en kregen wij gelijk een interview. Ze waren daar blij in Amerongen en ikzelf was ook dolblij met Omaatje. Ze mocht gelijk mee naar Den Haag. Ze was gauw gewend die schat, en ikzelf was zo ontroerd hoeveel liefde ze je nog gaf na dat rottig ellendige leven wat die stumperd heeft gehad. Het gezin Lia besloot toch voor Glenn te gaan en zo kreeg hij ook een heel goed nieuw tehuis. Lia werd nog uitgenodigd om op de Landelijke asieldagen in Hilversum, bij Avro Dier en Natuur van Henk Lommers, te gast te zijn met Glenn maar dat wilde zij niet, en zo kwam het dat ik met Omaatje in hun plaats ging. De boodschap moest toch doorgegeven worden dat het zo verschrikkelijk is voor de dieren een leven bij een broodfokker. Wij hebben een hele leuke dag gehad. Helaas heeft Omaatje niet heel lang meer geleefd, na vijf maanden overleed zij aan een maagkanteling, en bleek ook kanker te hebben. Gelukkig heb ik haar in die maanden zo verwend en zoveel geknuffeld dat ik hoop dat ze nog een mooie korte periode heeft gehad op de daarvoor erbarmelijke tijd.

Glenn leeft nog steeds en is heel gelukkig bij het gezin Hoorn in Canada. De twee andere broers van Glenn zijn ook heel goed terecht gekomen Ik hoop dat dit verhaal en de foto's die afgebeeld zijn van Oma tot nadenken zet, koop nooit een hondje bij een broodfokker, hiermee voorkom je ook de ellende voor de honden zelf, geen vraag geen aanbod meer. Ga ook niet in Oostbloklanden een hondje halen. Overweeg eerst goed de aanschaf van een pupje en stel je dan in verbinding met een goede fokker. Ga ook eerst goed te rade welk ras bij jou en het eventuele gezin past. Er zijn zoveel dingen waar je van te voren rekening mee moet houden.

Als de bewustwoording en verantwoording van de mens wat beter zou worden zou dit al ontzettend veel dierenleed voorkomen. Je kunt tegenwoordig heel veel informatie op internet of documentatie over een ras vinden, impulsiviteit is duurkoop. Wat maakt het uit op een heel leven of je een paar weken of misschien een paar maanden moet wachten voordat je het pupje kan halen bij een verantwoorde fokker, dan heb je wel een goed en gezond hondje. Nogmaals impulsieve aankopen leidt alleen maar tot een hoop verdriet, als je ten minste een hart hebt, de hondjes zijn vaak doodziek of gedragsgestoord, dus echt lang van zo'n pupje genieten doe je niet. Oma rust in de hondenhemel, nooit zal ik haar meer uit mijn herinnering en hart verbannen en ik heb een gedichtje voor haar gemaakt.

Lieve Oma, Elf jaar moest jij met nog drie bouviers leven in een schuur, Op brood en water, nooit getrimd, wat een flater. Voor jou mijn lieve Oma was dat het ergst, Na zoveel leed kwam eindelijk je verlossing, na een verblijf in het Asiel kreeg jij toch ook een huis met andere dieren, je baas zag dat het leven je toch weer ging plezieren. Elke dag een bak eten en vers water, een langdurige aai en een eigen mand, de wandeling naar het bos niet te vergeten. Tot zaterdag 18 september 1999, te 06.20 uur, Je buik werd dik, je kreeg het heel benauwd, Je keek naar je baas, een laatste blik en zucht, Helaas je vlucht naar de verre horizon begon. Kort heb ik maar van je kunnen genieten, je was een schat, Rust nu maar uit, je zult altijd in je urn bij ons blijven, Oma bij deze zal ik het maar zeggen, Sorry, dat je na zo'n rot leven zo snel het loodje moest leggen.

Je baasje Ella en alle dieren.

Amy, kleine poezenpoppedein, Je leventje was bij Annie zo onbezorgd en fijn, Tot die dag, even niet alert, Badend in het bloed en niemand die het zag, Degene die je dit heeft aangedaan, Is er zonder blikken of blozen vandoor gegaan, Eindelijk werd je gevonden, nog levend met heel veel pijn, helaas de dierenarts kon niets meer voor je doen, ach arme poppendein, Nu ben je veilig in het poezenparadijs.

Onze Pino (links)en Ado (rechts), het zogenaamde goede pleegadres wat ons is aan geraden door Helene van Heeswijk. Ado is tesamen met ook aantal duifjes weggevlogen.Foto's van de duifjes hebben we helaas niet. Mocht Ado niet gevonden worden voor de winter, dan zal hij het niet overleven.

Letterlijke tekst uit mail van Mw Jansen: Wij willen computeren.De rechtse is helaas ontsnapt, bij schoonmaken kooi, zat in het mini kooitje van Ella, daar kon die dus uit.

10-06-2008

Door onderlinge uitwisseling van de dieren tussen Mwvan Heeswijk en Mw Jansen,waar wij overigens geen toestemming voor hebben gegeven, is een van de caafjes bij Mw Jansen terecht gekomen. Wel bekend bij velen, werd beweerd dat het caafje met schurft werd afgeleverd.Al met al blijkt dit niet waar te zijn.Letterlijke tekst van Mw Jansen:Whehhehehe Harry dood 3 weken voor ja lul (da advies) schurft behandeling, uiteindelijk was het niet eens schurft (bakken vol met geld kwijt kutdag)

Zoals U ziet ligt ons caafje nu dood in een schaaltje omdat hij ten onrechte is geeuthaniseerd.

Mochten deze bovenstaande dieren het niet meer overleven, wij gedenken ze in ons hart.

In Februari 2008, is onze lieve Wizzy na jarenlang verblijf bij ons, overleden aan een hersenaanval. Dit perfect lieve diertje zal in onze harten zijn.

Op een leeftijd van 21 jaar is onze rodeWillem overleden op 20 maart 2008, een mooie leeftijd maar een enorm gemis. Kroepoek heeft niet lang bij ons mogen blijven, halverwege December 2007 kwam hij met z,n vriendin Sambal bij ons wonen. Beide waren 19 jaar. Sambal leeft nog steeds maar Kroepoek heeft niet lang mogen genieten.

Op 12 april 2008 hebben we helaas met veel verdriet onze Chika moeten inslapen. Haar Degeneratieve Myelopathie was zo heftig geworden dat ze er veel last en pijn aan kreeg. Veel te jong, en vol met energie, deze lieve meid.

Vergeten zullen we deze aparte meid nooit.

14-04-2008

Vanmorgen heeft onze lieve Sambal, het maatje van Kroepoek, een hersenbloeding gehad, ze werd verlamd van achteren. Ze heeft nog wat gegeten, geknuffeld en even later is ze overleden. Sambal voelde d,r helemaal thuis, ze is 19 jaar geworden, maar van mij mocht ze 25 worden. Sambal was m,n kindje, ik zal haar ontzettend missen. Rust in vrede meisje.

Onze lieve Nicky, van ons weggerukt, mensen gunden hem zijn oude dag bij ons niet, en konden niet wachten totdat we naar onze hoeve gingen. Maar lieve Nicky, bij leven kon je er niet zijn, maar nu ben je voor altijd bij ons. Vlakbij, in de tuin. We gedenken je lieffie, iedere dag. Rust zacht.

Nicky, je bent nu bij je lieve baas en je maatje Bobo. Zie het levensverhaal van Nicky en Bobo onder rubriek verhalen.